Αγαπημένη μου μανούλα,
γλυκιά και πανέμορφη όπως πάντα,
δυο μήνες είσαι μακρια μου,
δυο μήνες ζω χωρίς εσένα αγάπη μου.
Πώς ζω ... ούτε κι εγω ξέρω.
Σε εχω στο μυαλό μου, συνέχεια.
Πάντα σε είχα στο μυαλό μου και στη καρδιά μου
μανούλα μου, το ξέρεις.
Με ρωτούσες συνέχεια, τί θα κάνω οταν
θα έρθει η ωρα σου να φύγεις και σου απαντούσα...
"αν φύγω εγω πρώτη, εσυ τί θα κάνεις;"
"δεν είναι σωστά πράγματα αυτά,
πρώτα φευγουν οι γονείς", μου έλεγες
και χαμογελούσες.
Τώρα που έφυγες μαμα μου, εγω δε ξέρω τί να κάνω,
δε ξέρω πώς να ζήσω τη ζωη μου χωρίς εσένα.
Το μόνο που είπες είναι να μη στεναχωριέμαι
για να μη σε κρατάω σε "αυτο το επίπεδο".
Να σε αφήσω να φύγεις μου είχες πει...
Σε άφησα μανούλα μου όμορφη...
Ελπίζω να είσαι καλά εκεί που είσαι...
Σε σκέφτομαι συνέχεια και Σ' ΑΓΑΠΑΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ!!!!!
Με παρηγορεί η σκέψη οτι η τελευταία μου φράση ηταν
"πόσο σ' αγαπαω, σε λατρευω αγάπη μου!".
Σε είδα στον ύπνο μου, όμορφη, χαμογελαστή και λαμπερή όπως πάντα.
Σε αγκάλιασα σφιχτά και σου είπα "πόσο πολύ μου έλειψες να ΄ξερες"
και μου απάντησες "το ξέρω"!
Θέλω να πιστευω οτι το ξέρεις και το νιώθεις αγάπη μου.
Σ αγαπάω μαμα μου,
μου λείπεις ομορφιά της καρδιάς μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου