Αγαπημένη μου μανούλα,γλυκιά και πανέμορφη,
σήμερα κλείνουν δυο χρόνια απο τη
τελευταία φορά που σε είδα,
σε αγκάλιασα, σε φίλησα,
και σου είπα πόσο πολύ σε αγαπάω...
Κάποιες φορές μοιάζει σα χτες,
κάποιες φορές μοιάζει λες κι έχουν
περάσει αιώνες απο τότε.
Σα να είσαι εδω...
και να μην είσαι συγχρόνως...
Δε ξέρω πώς γίνεται και δε μπορώ να το εξηγήσω...
Είσαι παντού...αλλά και πουθενά...
Ενα είναι σίγουρο, είσαι μεσα στη καρδιά μου!
Δε περνάει στιγμή που να μη
σε σκέφτομαι, να μη μου λείπεις.
Σου έλεγα οτι σ' αγαπάω φριχτά,
τώρα λοιπόν σου λεω οτι μου λείπεις φριχτά.
Θα ήθελα να ξέρω αν μου εχεις συγχωρήσει
τις στιγμές ολες που σε πίκρανα και σε στεναχώρησα.
Ειλικρινά μανούλα μου, δε το έκανα επίτηδες...
και ποτε μα ποτε δεν επηρέασε την αγάπη που σου είχα...
κι εχω ακόμα.
Είσαι η πρώτη μου σκέψη το πρωί και η τελευταία
το βράδυ.
Η αγάπη μου για σένα ολοένα και μεγάλωνει,
τόσο, που δεν την αντέχω...
Δεν την αντέχω γιατί δε μπορώ να την εκφράσω
και να στη δείξω, να τη νιώσεις κι εσυ.
Προσεύχομαι για σένα, για τη ψυχούλα σου,
να είναι αναπαυμένη και περήφανη για μένα.
Με άφησες νωρίς περιστεράκι μου και νιώθω μόνη,
η μοναξιά σου με πονάει περισσότερο...
♥Σ' αγαπάω μαμα... ♥
