Πολυαγαπημένη μου μανούλα,
πέρασαν εξι μήνες που δε σε εχω εδω,
δε σε βλέπω, δε σε αγγίζω, δε μπορώ
να σε σφίξω στην αγκαλιά μου.
Νιώθω οτι είσαι εδω, είσαι μαζί μου,
είσαι μέσα μου.
Δε έχει περάσει στιγμή που να μη
σε σκεφτώ, μου λείπεις μαμά μου
γλυκιά και πανέμορφη.
Σου μιλάω όπου κι αν είμαι,
ο,τι κι αν κάνω και προσεύχομαι
για σένα, ελπίζω να σε φτάνουν οι
προσευχές μου και να φωτίζει
η ψυχούλα σου.
Κάπου διάβασα οτι η θλίψη είναι
ενα βαλιτσάκι.
Κάθε βράδυ το ακουμπάμε δίπλα
στο κρεβάτι μας, κάθε πρωί το παίρνουμε
μαζί μας. Άλλες μέρες είναι βαρυ και ασήκωτο,
κι άλλες μέρες είναι ελαφρύ σα πούπουλο.
Κάθε μέρα όμως, το κουβαλάμε μαζί μας.
Αυτό ακριβώς κάνω κι εγω μαμά μου,
κουβαλάω το βαλιτσάκι μου μαζί μου,
κάθε μέρα και κάθε βράδυ το εχω για μαξιλάρι.
Δε το αφήνω και δε με αφήνει, δε θέλω να
το αφήσω μαμα, δε μπορώ, δε γίνεται...
Σ' αγαπάω πολύ και μου λείπεις ακόμα περισσότερο.
Θέλω τόσο πολυ να γυρίσω το χρόνο πίσω,
να ζήσουμε ξανα και ξανα τις πολύτιμες στιγμές μας.
Όλες, τη κάθε μια ξεχωριστά, ξανα και ξανα και ξανα ...
Για να σε "χορτάσω" μανούλα μου.
Δε σε χόρτασα, ήθελα κι άλλο.
Δε μου έφτασε, μου λείπεις πολυ.
